Naast muziek heeft het geschreven woord altijd een belangrijke plaats in mijn leven gehad. Verhalen en poëzie bieden me de kans om emoties, herinneringen en ideeën te vangen die niet altijd in een lied passen. Mijn teksten zoeken vaak naar de schoonheid in het alledaagse, de melancholie van vergane momenten, en de kracht van imperfectie.
Als auteur haal ik inspiratie uit mijn eigen ervaringen, observaties en de wereld om me heen. Of het nu gaat om korte verhalen, reflectieve teksten zoals Najaarsbeschouwingen, of poëzie, ik probeer mijn lezers te raken en uit te nodigen om stil te staan bij het leven – met een glimlach, een traan of een moment van herkenning.
Hier ontdek je mijn gepubliceerde werken, mijmeringen en projecten. Neem gerust een kijkje en laat je meevoeren in een andere dimensie, waar woorden een eigen melodie vinden.
Droogkomische columnbundel vol Vlaamse observaties, zelfspot en kleine momenten uit het leven van een pendelaar. Humoristisch, menselijk en herkenbaar voor wie soms denkt: is dit het dan?
ISBN: 9789465206967
39 pagina’s
Mijmeringen over imperfectie en het leven, gevangen in woorden.
ISBN: 9789465127484
75 pagina’s
Tussen de regels is een melancholische gedichtenbundel van Roger Ambroos. Minimalistische poëzie over liefde, verlies en reflectie. Woorden zonder opsmuk, open om zelf in te vullen. Voor wie durft te lezen tussen de regels
ISBN: 9789465201207
47 pagina’s
.
Wat als niemand durft te zeggen dat de keizer geen kleren draagt?
Folléra is een satirische herinterpretatie van De Nieuwe Kleren van de Keizer, waarin macht en domheid hand in hand gaan. In het glorieuze keizerrijk wordt status afgemeten aan de onzichtbaarheid van je kleding. Hoe machtiger, hoe minder zichtbaar. En wie dat niet ziet? Die is dom, natuurlijk.
Maar dan wandelt een vreemdeling het paleis binnen... en begint te lachen.
ISBN: 9789465203133
31 pagina’s
Welkom bij Bijna een volwaardig mens
Soms sta je tien minuten in de verkeerde rij. Soms zeg je “insgelijks” als iemand je een fijne werkdag wenst, terwijl je helemaal geen werk hebt. Soms druk je vol vertrouwen een deur open waarop TREKKEN staat.
Dit is een blog over dat soort momenten. Kleine anekdotes, luchtig en droogkomisch, met een flinke scheut zelfspot. Geen diepe levenslessen, geen existentiële bespiegelingen—gewoon de alledaagse absurditeit van een mens die het probeert, maar nooit helemaal slaagt.
Voel je vrij om je eigen bijna volwaardige momenten te herkennen.
De dagen worden warmer en mijn sneakers zijn eraan. Letterlijk: ik zit door de zool.Ik droom stiekem nog steeds van die Nikes uit Terminator 1, de Vandal High-tops die Reese droeg. Zwart, stijlvol, stoer. Als je daarmee uit de toekomst komt, trek je meteen respect.
Na een weekend met buikgriep, kwam de maandagochtendwandeling naar het station wat stroever op gang. Het beloofde een prachtige dag te worden en de zon stond al overtuigend boven de daken van het provinciestadje waar ik woon. Nu en dan gleed er een auto voorbij, en een fiets zong over het asfalt. Alles bewoog, zoals het hoort op een werkdag. Tussen dat alles zag ik hen. Twee jongeren. Een jongen van een jaar of zestien, rugzak over één schouder, sneakers, kniebroek. Verzorgd, maar zonder poeha. Hij liep met vaste tred, zonder om te kijken. Richting station. Achter hem – geen meter verwijderd – liep een meisje. Ze was jonger, vermoedelijk zijn zus. Ze volgde hem zonder haast, zonder twijfel, zonder te proberen naast hem te komen. Niet onderdanig. Niet dromerig. Gewoon in vertrouwen. Alsof dit elke ochtend zo ging. Er werd niets gezegd. Geen speelse woorden, geen ochtendlijke strijd om aandacht of ruimte. Alleen een ritme dat gedeeld werd. Zijn passen bepaalden de maat, haar voeten kenden die van buiten.
“Stoort het?”
“Moeten we echt nog eens doen, hè,” zei ze.
De meeste mensen maken dan plannen waarvan je spontaan gaat geeuwen.Een brunch. Hortensia’s kijken in een tuincentrum. Wandelen met een overjaarse tante.
Dirk is een brave mens. Zo eentje die alles netjes doet. Geen rotzooi, geen gezeik. Een huis, een tuin, een labrador. Vast werk, zedelijk huwelijk en een dik pensioen in het vooruitzicht. Zijn leven leest als een handleiding: pendelen, betalen, beloven, slikken.
Ik had geen zin om mezelf te zijn vandaag.
Toen ik gisterenavond als laatste de deur van mijn bureau dichttrok en fluitend de zonnige straten van de Marollen in trok richting Brussel-Zuid, had ik even niet gerekend op die ene stoeptegel.
Ik ben bij lange niet waar ik wil zijn,
Stel je even iets voor.
Ik zit aan de toog van een café, nippend aan mijn Westmalle Tripel, wanneer een vrouw naast me gaat zitten. Dertiger, strakke blouse, blik vol ambitie.
k heb een haat-liefdeverhouding met online eten bestellen. Vooral het ‘liefde’-gedeelte is theoretisch, want in de praktijk is het meestal één grote ramp. Zoals die keer met de lasagne van Pizza Family die nooit arriveerde. Maar vandaag spande de kroon.
