Roger Ambroos als Auteur

“Moeten we echt nog eens doen, hè,” zei ze.

De meeste mensen maken dan plannen waarvan je spontaan gaat geeuwen.Een brunch. Hortensia’s kijken in een tuincentrum. Wandelen met een overjaarse tante.

Dirk is een brave mens. Zo eentje die alles netjes doet. Geen rotzooi, geen gezeik. Een huis, een tuin, een labrador. Vast werk, zedelijk huwelijk en een dik pensioen in het vooruitzicht. Zijn leven leest als een handleiding: pendelen, betalen, beloven, slikken.

Ik had geen zin om mezelf te zijn vandaag.

Toen ik gisterenavond als laatste de deur van mijn bureau dichttrok en fluitend de zonnige straten van de Marollen in trok richting Brussel-Zuid, had ik even niet gerekend op die ene stoeptegel.

Ik ben bij lange niet waar ik wil zijn,

Stel je even iets voor.

Ik zit aan de toog van een café, nippend aan mijn Westmalle Tripel, wanneer een vrouw naast me gaat zitten. Dertiger, strakke blouse, blik vol ambitie.

k heb een haat-liefdeverhouding met online eten bestellen. Vooral het ‘liefde’-gedeelte is theoretisch, want in de praktijk is het meestal één grote ramp. Zoals die keer met de lasagne van Pizza Family die nooit arriveerde. Maar vandaag spande de kroon.

Te voet ben ik doorgaans sneller dan wie zich per auto verplaatst. In een kleine stad als Hasselt ben je met wandelen vaak beter af. Daarom trek ik er dagelijks te voet op uit, gewapend met een stevige pas en een rotsvast vertrouwen in het principe van rechts aanhouden.

Er zijn twee zekerheden in mijn leven: ik maak muziek, en ooit stuurt iemand me weer die ene afbeelding. Het is geen slechte grap. Maar het is ook geen goede. En toch duikt hij steeds weer op.Ik lachte de eerste keer. Een luchtig grapje. Ach ja, mensen associëren me nu eenmaal met muziek – en vooral met straatmuziek. Ik ben een busker, en iemand vond dit blijkbaar toepasselijk. Geen probleem.Tot het de tweede keer gebeurde. En de derde. En de vierde.Binnen enkele maanden had ik deze afbeelding vaker gezien dan de binnenkant van mijn koelkast. Telkens weer dook hij op in mijn inbox, op mijn tijdlijn, in groepschats. Ooms, vage kennissen, zelfs iemand die ik tien jaar niet had gesproken—alsof deze meme de ultieme manier was om contact te hernieuwen."Haha, dit ben jij!" schreven ze er steevast bij, alsof ze een briljante vondst hadden gedaan. Alsof ik niet al lang wist dat ik muziek maakte. Alsof de afbeelding zelf een soort vloek was die telkens herleefde wanneer iemand zich geroepen voelde om mij eraan te herinneren.Het werd een experiment in menselijk gedrag. Hoe vaak kon ik hetzelfde flauwe grapje ontvangen zonder mijn geduld te verliezen? Wanneer zou er iemand zich eindelijk realiseren dat ze echt niet de eerste waren? Ik stelde voor mezelf een mentale bingo op: zou deze meme nog opduiken bij een verjaardag? Een begrafenis? In een officieel document?Op een dag ontving ik hem opnieuw. Ik nam een diepe zucht, staarde naar het scherm en dacht: Is dit hoe het voelt om langzaam gek te worden?Ik overwoog om een automatisch antwoord in te stellen: "Gefeliciteerd! Jij bent de zoveelste persoon die me deze afbeelding stuurt. Je wint... niets." Of misschien moest ik gewoon een tegenaanval inzetten en iedereen die hem stuurde bestoken met een eindeloze stroom muzikantenmemes.Maar uiteindelijk deed ik wat ik altijd doe: ik glimlachte beleefd, knikte, en wachtte op de volgende keer dat iemand dacht een briljant idee te hebben.Want ik wist: hij zou terugkomen. Hij komt altijd terug.

“Dat is niet recht.”