De brave man

Dirk is een brave mens. Zo eentje die alles netjes doet. Geen rotzooi, geen gezeik. Een huis, een tuin, een labrador. Vast werk, zedelijk huwelijk en een dik pensioen in het vooruitzicht. Zijn leven leest als een handleiding: pendelen, betalen, beloven, slikken.

Zijn vrouw neukte met zijn beste vriend. Marc, de kunstenaar-met-de-grote-K die nooit gewerkt heeft en dagelijks op café hangt. Marc, die schildert over “het innerlijke landschap” terwijl hij zijn lul achterna loopt. "Marc is spannender", vertelde ze. En toch, Marc mag nu met Dirk z’n zonen op vakantie. Spanje, Italië, Amerika. Met alimentatie betaald door Dirk. Braaf, weet je wel.

Dirk eet braadworst met puree uit de ALDI. Appelmoes erbij. Geen afwas. ’s Avonds kijkt hij het journaal, om te weten welk vlaggetje hij op zijn profielfoto moet zetten. Er is altijd wel ergens een ramp. Dirk wil het weten, want brave mensen willen op de hoogte zijn van het leed waar ze niks aan kunnen doen.

Lela, zijn hond, woont nu bij de zus van zijn ex. Die geneest mensen met handoplegging en praat met de kosmos. Zij heeft tijd voor een hond. Dirk niet. Dirk werkt.

Wat hij wel heeft: een vaste plek op perron 4, een gezicht dat de koffiedame kent, en een automatische schuifdeur die na dertig jaar nog steeds “ding” zegt als hij arriveert. Symbolischer wordt het niet.

Dirk praat weinig. Lacht beleefd. Belt zijn zonen en krijgt voicemail. Stuurt dan een bericht, zonder emoji’s: “Hey, alles goed? Papa.”

Meestal niks, soms een duimpje.

’s Avonds maakt hij zijn bed op. Voor niemand. En in die smetteloze stilte, denkt hij misschien: wanneer ben ik beginnen te verdwijnen?

Intussen drinkt Marc cava in een galerij. Verklaart hij zijn penseelstreken als “een zoektocht naar het niets”. En hij krijgt daar applaus voor.

Maar Dirk … Dirk vult de printer bij. Al dertig jaar.

De geschiedenisboeken? Die schrijven niet over brave mensen. Geen hoofdstuk over mannen die nooit te laat kwamen. Geen museumstuk voor wie zijn vuilnis altijd buiten zette op donderdagavond.

Dirk krijgt straks pensioen. Geen taart, geen speech. Gewoon een leeg bureau en een e-mail met “het allerbeste”. En dan verdwijnt hij. Zoals hij geleefd heeft: geruisloos.

Geen held, geen klootzak, geen legende.

Gewoon een man die dacht dat braaf zijn iets opleverde.

Maar een brave mens zal nooit in de geschiedenisboeken geraken.