Ik had geen zin om mezelf te zijn vandaag.
Dus zou ik als iemand gaan die fluit in de supermarkt.
Zo’n type die een banaan in de ene hand houdt en het leven in de andere.
Doelloos vrolijk en irritant gelukkig.
Ik hield het vier minuten vol, om daarna verstrikt te geraken in de weegschaal bij groenten en fruit
en werd ik toch weer gewoon wie ik ben:
iemand die het bonnetje niet vertrouwt,
en een gesprek begint met een scherm dat geen genade kent.
De banaan wou zich niet laten wegen.
Te licht, te krom, te complex, te groen?
Ik legde hem opnieuw, zorgzaam en met een hoge aanloop zodat de weegschaal alle tijd had om hem te zien aankomen.
Er verscheen niets.
Ik drukte op het prentje “banaan”, en ja, een hele lijst kwam tevoorschijn:
bio, fairtrade, losse banaan, trosbanaan, bakbanaan, mini-banaan, banaan zonder sticker
en zelfs banaan BE.
Ik vermoed dat deze laatste een genaturaliseerde banaan moet zijn.
Ik voelde me plots zeer verantwoordelijk voor mijn keuze.
En volledig onbekwaam, dat ook.
Ik drukte iets.
Er kwam een sticker uit met een barcode.
De sticker wilde niet plakken op de banaan.
Ik stak hem in mijn jaszak.
De sticker, niet de banaan.
Die hield ik stevig vast, alsof hij kon weglopen.
Op weg naar de kassa fluisterde ik:
“Wij hebben het overleefd, vriend.”
De banaan zei niets terug.
Zoals gewoonlijk.
Reactie plaatsen
Reacties