De dagen worden warmer en mijn sneakers zijn eraan. Letterlijk: ik zit door de zool.
Ik droom stiekem nog steeds van die Nikes uit Terminator 1, de Vandal High-tops die Reese droeg. Zwart, stijlvol, stoer. Als je daarmee uit de toekomst komt, trek je meteen respect.
Maar goed, je moet tegenwoordig eerst een nier verkopen om zo’n paar schoenen te kunnen betalen. Dus ging ik op zoek naar iets haalbaars. Iets nieuws. Iets zwarts. Want voeten zijn het dichtst bij de grond, en donkere kleuren passen daar het best bij. Zomaar mijn redenering, niemand hoeft te volgen.
Ik struinde het hele web af naar sneakers, hoog modelletje en betaalbaar, dacht ik. Maar alles wat ik vond was… plastic. Polyester, kunstleer, synthetisch canvas. Vuilniszakken in de vorm van schoenen als je het mij vraagt.
Zelfs bij de grote merken — Adidas, Nike, Puma — niets dan kunststof en toch vragen ze vrolijk tussen de 75 en 120 euro voor schoenen die voelen als Tupperware-dozen met veters.
Ik sprong mijn auto in en besloot om het eens in het echt te gaan bekijken. Wat bleek: alles wat ik online zag, klopte. Harde zolen, stijve bovenstukken, nul ademruimte en overal hetzelfde etiket: Made in China.
Nu wordt vaak gezegd dat wat uit China komt per definitie brol is. Maar waarom is dat eigenlijk zo? Zijn die mensen daar onbekwaam, of geraakt men daar niet aan fatsoenlijke grondstoffen?
Ik moest denken aan een gesprek dat ik enkele maanden geleden had met een ingenieur. Iemand die regelmatig met Chinese producenten samenwerkt. Hij zei: “Die Chinezen kunnen echt wel kwaliteit maken. Alleen, ze maken gewoon wat de klant vraagt.”
En toen viel mijn frang.
De Chinese brol die hier in de rekken ligt, komt niet voort uit onkunde aan de andere kant van de wereld. Die komt voort uit krenterigheid en hebzucht aan deze kant.
Onze kant.
Wij willen schoenen maken voor drie euro en verkopen voor honderdtwintig. En rekenen erop dat niemand vragen stelt zolang het logo maar glimt.
Enfin. Ik heb uiteindelijk toch nieuwe sneakers gevonden. Van Puma, wit met een rood logo. En ja, van plastic. Ze zitten goed. Voor zolang het duurt, met mijn tien kilometer per dag.
Altijd blij dat ik kan helpen met een verdienmodel.
Reactie plaatsen
Reacties