Voetnoot

Vandaag weer de bus genomen naar het station, deze maal wel eentje van een halfuur later. Ik was namelijk al begonnen aan mijn dagelijkse wandeling, maar de regen deed me toch beslissen om aan de eerstvolgende bushalte te kiezen voor een droger alternatief.

De bus had wat vertraging, en daarna een oponthoud door een maneuvrerende vrachtwagen. Een parkeerscène in vijf bedrijven.

Hier sta ik nu met mijn latte van Croustico en koffiekoek. Twee gemiste treinen en een opgebroken stationsplein aan de vooravond van het bouwverlof.

Ik kijk wat naar de mensen, en bedenk hoe elk van ons zich door het leven worstelt. Hoe een aaneenschakeling van mislukkingen zich weet te manifesteren in resultaten.Ik maak me ook de bedenking of iemand zich ooit echt afvraagt hoe het met de ander gaat.

Freddy

De stenen zijn glad, "ik had mijn andere schoenen moeten aandoen," denkt hij. Die met meer profiel. Maar dan moest hij weer boven op zoek, en sinds Martine weg is, staat het boven vol dozen waar hij zich aan stoot.

Freddy kijkt naar de overkant van het plein. Een man met een koffie, zo eentje die blijft staan. Iedere ochtend staat er wel iemand zo. Alsof het station een terras is.

Hij knikt, de man knikt terug. Soms volstaat dat. Zeggen dat je elkaar gezien hebt, zonder dat het iets betekent.

Hij denkt aan Martine. Aan hoe zij altijd zei: “Ge moet niet naar alles kijken alsof het kapot gaat.” En aan hoe hij daar nooit in geslaagd is.

Zijn trein is pas over twaalf minuten. Hij loopt langzaam verder.

Alsof hij nergens naartoe moet.

Omdat hij nergens meer naartoe moet.

Amina

Ze heeft de oortjes niet in, maar in haar zak.Alles kraakt tegenwoordig. De muziek. Haar humeur.De Croustico-koffie is te heet, de regen lauw.Wat ze moest afmaken voor de les, is ze vergeten.

“Oei, sorry,” zegt ze automatisch wanneer ze lichtjes tegen iemand aan botst.Hij zegt iets terug, glimlacht misschien.De koek die hij vasthoudt ziet er zielig uit.Maar dat denkt ze pas vijf stappen later.Dan is het moment al verdwenen.

Dit is iedere ochtend.Haast, een fout, een blik, en verder.Ze zou moeten stilstaan. Heel even.Maar daar is geen ruimte voor.

Ze heeft het gevoel dat iemand naar haar kijkt.Ze draait zich niet om.

Lien

Haar handtas hangt scheef. Altijd te veel in gestoken, altijd te weinig uitgehaald.Ze heeft de school nog gebeld, maar niemand nam op. Louis is weer niet in de klas blijven zitten, maar ligt ergens onder een bank. Gelukkig deze keer niet opgesloten op het toilet.

Ze zegt op fluistertoon: “Ik ben onderweg,” tegen iemand aan de andere kant van de lijn die dat al lang niet meer gelooft. De stilte doet pijn, maar niet zoals vroeger. Meer als een oude wond die opnieuw begint te jeuken.

Ze loopt sneller dan ze wil en struikelt bijna over een losse tegel.

“Shit” zonder het hardop te zeggen.

Een man staat daar. Met een koffie en een koek, alsof hij zich vergist heeft van locatie en van leven.

Ze denkt: “Je zult het ook wel moeilijk hebben zeker.”

Dan is ze alweer verder en zal zich hem straks niet herinneren.

Hij haar ook niet.

En toch waren ze even op dezelfde plek in hetzelfde verhaal.Waar niemand hoofdpersonage is...

Mijn koffie is bijna leeg. De koek heb ik niet op.Er is geen echt einde aan dit plein. Alleen mensen die passeren, en iemand die blijft staan.

Ik moet terloops denken aan dat lied van De Held, “Het verdriet en de pijn / En wat weet ik nog meer.”

En vraag me af of er iemand zich ooit oprecht afvraagt...

...hoe het met de ander gaat.